Tim Volckaert tracht op een onderbouwde manier een coherent oeuvre uit te bouwen waarbij hij zijn gedachten op organische wijze probeert vorm geven. Hij schetst een wereldbeeld waarbij 'de dualiteit' - zo typerend voor de geschiedenis van het Westerse denken en handelen - centraal staat.

In zijn acties, tekeningen, sculpturen, en schilderijen laat hij ‘het landschap’ in dialoog gaan met ‘de mens’ en zijn dominante impact op de omgeving in de vorm van ‘architectuur’, waarbij het landschap – de 'wereldruimte' - dient als decor om kanttekeningen te plaatsen bij de aanslagen die de mens - gedreven door een uiterst vakkundige toewijding aan een absurde ijdelheid - voert ten aanzien van zijn omgeving.

Het werk van Volckaert doet poëtisch aan maar zorgt tegelijk voor een scherpe en accurate visie, geworteld in een historisch perspectief.​

​